Współuzależnione żony alkoholików postrzegane są jako ofiary nałogu męża i bohaterki, dźwigające ciężar opieki nad rodziną.

Uzależnienie od hazardu, jak każdy inny nałóg, można ukrywać przez jakiś czas. Ale uzależnienie nasila się, więc prędzej czy później skutki nałogowego stylu życia gracza zaczyna odczuwać jego otoczenie – rodzina, szefowie i współpracownicy, przyjaciele, znajomi. Relacje z bliskimi ulegają zmianie –  hazardzista je ogranicza, bo osoby próbujące zareagować na uzależnienie stają się niewygodne i utrudniają kontynuację gry. Czasami to otoczenie wyklucza hazardzistę. Kluczowy jest moment poinformowania bliskich o swoim nałogu. Powiedzenie bolesnej prawdy może prowadzić zarówno do wygaszenia relacji, jak i do otrzymania wsparcia.

Barbara Wojewódzka
Rok: 2012
Czasopismo: Świat Problemów Nr: 8/2012

Nie ma chyba rodziny, która w jakimś okresie swojego rozwoju nie doświadczyłaby stanu napięcia wymagającego przystosowania. Rodzina uruchamia wówczas swoje umiejętności, wiedzę i inne zasoby, żeby pokonać trudności. Tak dzieje się również w rodzinach, w których jeden z jej członków jest hazardzistą.

Mirosława Kisiel
Rok: 1999
Czasopismo: Terapia Uzależnienia i Współuzależnienia Numer: 1

Co terapeuta usłyszy w pierwszym kontakcie od żony alkoholika? Przeprowadziłam setki takich rozmów i gdy zadaję pytanie typu: Co panią tu sprowadza? Jaki ma pani kłopot? W czym mogłabym pomóc? Czego pani ode mnie oczekuje? - znam odpowiedź, która za chwilę padnie, a brzmi ona zwykle tak: Chcę, aby mąż przestał pić. Te słowa nic nie mówią o osobie, która przyszła po pomoc i o jej sytuacji, oprócz tego, że mam przed sobą żonę alkoholika, która bardzo chce, aby jej mąż przestał pić.

Czym jest współuzależnienie?

Może właściwiej na początek wyjaśnić czym współuzależnienie nie jest. Współuzależnienie na pewno nie jest chorobą - jest to sposób przystosowania się do długotrwałej sytuacji problemowej, jaką jest niewątpliwie nadużywanie alkoholu przez jednego z członków rodziny. Jest to sposób adaptacji dożycia w destrukcji, którą wprowadza zachowanie osoby uzależnionej nie tylko od środków psychoaktywnych ale również od zachowań ( w tym patologiczny hazard).

Funkcjonowanie psychologiczne kobiet współuzależnionych pół roku po terapii
Katarzyna Kurza, Rok: 2001
Czasopismo: Terapia Uzależnienia i Współuzależnienia
Numer: 4, 19
Jednym z głównych celów programu badawczego APETOW (Analiza Efektów i Terapii Osób Współuzależnionych) jest weryfikacja efektów oddziaływań terapeutycznych stosowanych wobec osób współuzależnionych. Uznaliśmy przy tym za istotne funkcjonowanie pacjentek nie tylko bezpośrednio po zakończeniu terapii, ale również w okresie późniejszym.

Andrzej Margasiński, Rok: 2000
Czasopismo: Terapia Uzależnienia i Współuzależnienia Numer: 5

Nowe spojrzenie na współuzależnienie przez analogię do relacjii neurotyczność nerwica.
Od czasu wystąpienia T. Cermaka (1986) termin "współuzależnienie" zyskał powszechne zastosowanie, choć jego rozumienie jest wciąż dyskutowane. Charakterystyczne jest dość duże zróżnicowanie stanowisk i definicji, przy czym zasadnicze kwestie koncentrują się wokół pytań o to, czy mamy do czynienia z chorobą, zaburzeniami osobowości czy reakcją na stres. Zarówno określenie samej istoty spółuzależnienia, jak i relacje między określającymi ją treściami, wciąż nie są jasne.

Bogusław Włodawiec, Rok: 1998
Czasopismo: Świat Problemów
Numer: 1, 60

Dla znacznej części badanych współuzależnionych kobiet - pacjentek wiodących placówek odwykowych w trakcie terapii współuzależnienia - nie tylko dzieciństwo, ale i całe dorosłe życie przebiegało pod znakiem przystosowania do funkcjonowania w rodzinie alkoholowej. Prawie połowa z nich pochodzi z rodzin, w których nadużywano alkoholu, co piąta jest rozwiedziona lub w separacji, te zaś kobiety, które są żonami lub konkubinami alkoholika, tkwią w związku z nim średnio już kilkanaście lat.